Δύο γέροι από το Μούλκι της Κούλουρης (σήμερα οι καθηγητάδες έχουν αλλάξει τα ονομάτα του Μουλκίου σε Αιάντειον και της Κούλουρης σε Σαλαμίνα) συζητούν λίγο μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου. Ο ένας έχει ακούσει μια λέξη στο ραδιόφωνο και ρωτά τι σημαίνει.
-Κότσσe, τσσe κα τe θέτe απικί;
-Να, απικί ίσστe νιe βεντ, τσσe χιν ατιε νιe ι χούαϊ, ε ουρδeνόν, εδέ παστάιτ σπίεν φάρε. Πο: χα, πι, κι, εδε σπαγκούαν γκeφάρε!
-Χμ! Κατάλαβα, φχαριστό!
Μετάφραση:
-Κώτσο, τι πάει να πει αποικία;
-Να, αποικία είναι ένας τόπος, που μπαίνει εκεί ένας ξένος, τον διαφεντεύει και μετά δε ρωτάει καθόλου, αλλά: τρώει, πίνει, γαμάει και δεν πληρώνει τίποτα!
-Χμ, κατάλαβα, φχαριστώ.
Πηγή: σελ. 330, Νίκου Σαλτάρη, Η ζωή των Αρβανιτών, Εκδόσεις Γ. Γέρου, Αθήνα.
No comments:
Post a Comment