Ο Σαίξπηρ στα πομάκικα

 

Da si i li da si ne? Izí to pîtom. Akú ye po húbbe akîlon da tôgli Kugána to udríva sas kámenye parátik kîsmét ‘Ili da zômish tüfékovene sréstu annók deníze ad belé Ι sas hárpa da gi nadviyésh. Da umrésh, da zaspísh- Stíga. I sas annó spanyé Da rechéme óti arnísava sartséno da udríva i davórshaho so mlógïse dûnyóskï udrívanye zhîne ye snágasa prezôla. Kutrí so na móli inakváne sóna da íma. – Da umrésh, da zaspísh. Da zaspísh i mózha da vídish sóna. Ah, itúy ye zórot. Agîna umrésh i zaspísh kakvá sóna da vídish Agîna séme rastavárili isóy dünyósko snágo, inazí no spíra. Izí no bávi I nagáda no da tarpíme belése inélkus mlógo vréme. ‘Oti kotrí ta tarpí zhîse bálnï i zhókse sráma dakáravot godînïse Da go udrívot pres háka, zengínene da so golemôt Yerîne ad annó zabaráveno sevdó, kanúnon da argísava Agîna hüküméten právi kaknána íshte i agîna parátkïyen Padudríva húbovomune sáburene At kak umé da izbâga sas annók góla kïlîche Kotrí ta istarpí tavárane da gardí I da so zaznáye na annók umaréna zhïvóta Akú go be ne strah ta íma nâko i ad umíranyeno natsîi Annó mâsto ad kadéna níkotri so ye ne vráshtal I vrit iséy rábatï spírot no ískanyeso I nagádot no da tarpíme zhîse belé ímame Pará da ídeme na drúgï zhîne na znóme I inîi bístrïyen karáref renk Razbále so i pabälâva ad mlógo chûdenye I isîi kanána práyme sas gulâma hîza i kuvéte Agî so zachûdime rekána so vráshta nadzát I na práyme níkana. Μετάφραση: Σεμπιδήν Καραχότζα

To be or not to be, that is the question Whether it is nobler in the mind to suffer The slings and arrows of outrageous fortune, Or to take arms against a sea of troubles, And by opposing end them. To die, to sleep – No more; and by a sleep to say we end The heart-ache and the thousand natural shocks That flesh is heir to – ‘tis a consummation Devoutly to be wished. To die, to sleep – To sleep, perchance to dream. Ay, there’s the rub, For in that sleep of death what dream may come, When we have shuffled off this mortal coil, must give us pause. There’s the respect That makes calamity of so long life, For who would bear the whips and scorns of time, Th’ oppressor’s wrong, the proud man’s contumely, The pangs of disprized love, the law’s delay, The insolence of office, and the spurns That patient merit of the unworthy takes, When he himself might his quietus make With a bare bodkin? Who would fardels bear To grunt and sweat under a weary life, But that the dread of something after death, The undiscovered country from whose bourn No traveler returns, puzzles the will, And makes us rather bear those ills we have Then fly to others that we know not of? Thus conscience does make cowards of us all, And thus the native hue of resolution Is sicklied o’er with the pale cast of thought, And enterprises of great pitch and moment With this regard their currents turn awry And lose the name of action. William Shakespeare Hamlet 3.1.56-89

Να ζει κανείς ή να μη ζει – αυτή είν’ η απορία. Τι ’ναι αλήθεια πιο σωστό, Να υπομένεις τα χτυπήματα μιας μοίρας ελεεινής, Ή να ορθωθείς στην τρικυμία των συμφορών, Και να την πολεμήσεις μέχρι τέλους; Και, αν πεθάνεις … θα κοιμηθείς, αυτό είναι… Θα κοιμηθείς και θα γλιτώσεις απ’ τον πόνο, Κι από τα χίλια δυο δεινά, Που δυναστεύουνε τη σάρκα. Ποιος δεν το εύχεται ένα τέτοιο τέλος! Να κοιμηθείς, να ονειρευτείς … Α, εδώ σε θέλω! Γιατί, στον ύπνο ετούτο του θανάτου, Τι όνειρα θα αναδυθούν, Όταν απαλλαγούμε απ’ το θνητό περίβλημά μας; Ετούτο μας τρομάζει. Να η αιτία που μας κάνει να δεχτούμε Την καταδίκη μιας μακριάς ζωής. Γιατί ποιος θ’ ανεχότανε τις ταπεινώσεις Που μας φέρνει η ηλικία Τις αδικίες της εξουσίας, την έπαρση του πλούσιου Τον πόνο του έρωτα που μένει δίχως ανταπόκριση, Την απραξία του νόμου Το θράσος του υπαλλήλου κι όλες τις προσβολές Που αντέχει ο ταπεινός απ’ τον ανάξιο, Όταν μπορούσε ο ίδιος τόσο απλά, Να κλείσει την αυλαία του με ένα γυμνό μαχαίρι; Ποιος θα άντεχε τα βάρη; Να αγκομαχάει και να ιδρώνει σε μια ύπαρξη ανούσια, Αν δεν τον συγκρατούσε ο τρόμος Της μετά θάνατον πορείας, Στη χώρα την ανεξερεύνητη απ’ όπου, Κανένας ταξιδιώτης ποτέ δεν επιστρέφει! Αυτός ο τρόμος τη θέληση παγώνει Κι αυτός μας οδηγεί να προτιμάμε τα τωρινά δεινά, Παρά να σπεύσουμε σε άλλα, άγνωστα. Έτσι η συνείδηση μας κάνει όλους δειλούς. Και της επιθυμίας η φυσική ροπή Εξασθενεί μεσ’ στη χλωμή σκιά της σκέψης, Και έργα θαυμαστά και μεγαλόπνοα Χάνουμε τον παλμό τους καθ’ οδόν Και μένουν άυλα νεφελώματα, ανυπόστατα. Μετάφραση: Απόστολος Δοξιάδης

Πηγή:εδώ

 

Share: