'ἀνήρ', από την ινδοευρωπαϊκή πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *h2ner- = «άνδρας»
φρυγικό ανᾱρ
αρμένικο aynr
λουβικό annara (σθεναρός)
| Πτώση | Ενικός | Δυικός | Πληθυντικός | |
|---|---|---|---|---|
| Ονομαστική |
ἀνήρ
|
ἄνδρε
|
ἄνδρες
| |
| Γενική |
ἀνδρός
|
ανδροιν
|
ανδρῶν
| |
| Δοτική |
ανδρί
|
ανδροιν
|
ανδράσι(ν)
| |
| Αιτιατική |
ἄνδρα
|
ἄνδρε
|
ἄνδρας
| |
| Κλητική |
ἄνερ
|
ἄνδρε
|
ἄνδρες
|
εἰς ἀνὴρ οὐδείς ἀνήρ
Ένας άνδρας ίσον κανένας.
θεῖος ἀνήρ
Θεϊκός άνδρας δηλαδή θαυματουργός θεός
 |
| Ἄνδρα μοι ἔννεπε... |
Οδύσσεια, Ραψωδία α.
Ἄνδρα μοι ἔννεπε, Μοῦσα, πολύτροπον, ὃς μάλα πολλὰ
πλάγχθη, ἐπεὶ Τροίης ἱερὸν πτολίεθρον ἔπερσε·
Τον άνδρα τραγούδησέ μου, θεά, τον πολύτροπο, ο οποίος πολύ
περιπλανήθηκε, από τότε που κυρίευσε το ιερό κάστρο της Τροίας
Εράσμια προφορά της λέξης ανήρ.
Διαβάστε επίσης
